سخن ز آسمان‌ها فرود آمده‌ست		بر اقلیم جان‌ها فرود آمده‌ست
بود تابش ماه و مهر از سخن		بود گردش نه سپهر از سخن
سخن مایه‌ی سحر و افسو بود		به تخصیص وقتی که موزون بود
زدم عمری از بی‌مثالان  مثل		سرودم به وصف غزالان   غزل
نمودم ره راست عشاق را		ز آوازه پر کردم آفاق را
به قصد قصاید شدم تیزگام		برآمد به نظم معمام نام
ز بی‌چارگی‌ها درین چارسوی		به قول رباعی شدم چاره‌جوی
کنون کرده‌ام پشت همت قوی		دهم مثنوی را لباس      نوی
کهن مثنوی‌های پیران     کار		که مانده‌ست از آن رفتگان یادگار،
اگرچه روان‌بخش و جان‌پرورست		در اشعار نو لذت       دیگرست
دل نونیازان کوی           امید		خط سبز خواهد نه موی سفید
دریغا که بگذشت عمر شریف		به جمع قوافی و فکر     ردیف
کند قافیه تنگ بر من    نفس		از آن چون ردیف‌ام فتد کار پس
نیاید برون حرفی از    خامه‌ام		که نبود سیه‌رویی      نامه‌ام